Atingo al Florenco

Finfine ankaux mi decidis tranokti en Padovo. Gxi estas ja bela urbo kun tiaj vidajxoj.

Do, sabaton! Mi devas vagonare veturi al Florenco por la komenco de la UK.

La vagonaro ne veturis al la cefa stacidomo, do mi kredis, ke mi havos problemojn, ĉar mi havis multe da valizajxo kaj mi devos ekscii kiel iri al la centro, aceti bileton, trovi la ekirlokon ktp.

Feliĉe mi ekvidis du Azianinojn, kiuj ankaux havis valizojn kaj sxajne iris je la sama direkto. Mi konstatis, ke ili estis Koreinoj do ĉar mi sufiĉe bone parolas la korean lingvon la problemo estis solvita. Male al la angla, kiun tiel multe parolas, kaj Esperanto, kies parolantojn oni ne povas ekkoni, se oni kiel europeano parolas iun lingvon azian, la homoj estas tiel surprizitaj, ke ili ĉiam amike babilas kun vi, kaj ankaux estas la avantagxo, ke oni povas ekkoni la parolantojn pli facile. Do mi ne estis iu hazarda homo, kiu alparolas ilin, sed samlingvano. Sekve mi povis lasi mian valizaron kun ili, dume mi sercis informon kaj aĉetis biletojn.

Bona bonvenigo en la auxtobuso. Ni devis stari kaj mi vidis, ke la viro apud mi tenis badtukon super la brako. Tio sxajnis iomete strange, ĉar li ne havis alian objekton kun si. Poste mi sentis, ke mia posxkomputilo movis en mia posxo kaj kiam mi rigardis, mi vidis, kiel la mano de tiu ulo malaperis sub la badtukon! Felice estis tro malfacile por li tiri la komputilon el mia posxo. Poste li tutan tempon tenis la ambauxajn manojn sur la metalstango supre, por montri sian malkulpecon.

Atinginte la ĉefstacidomon, mi konstatis, ke mia hotelo ne povis esti tre malproksima. Fakte, serĉante mian hotelon mi tute hazarde trovis la kongresejon. Estis interese por mi vidi tiom da Esperantistoj. Nu, mi sciis, ke ili estas Esperantistoj, sed ili ne sciis, ke ankaux mi povis paroli Esperanton. Mi havis la strangan spertajxon demandi informon pri la stratoj en Esperanto. Tiel kiel oni devus povi fari post la fina venko.

Finfine mi registris min en la hotelo, kiu estis ne tre for de la kongresejo, kaj mi reiris al la kongresejo.

La plejparto de la agado okazis sur la herbejo antaux la kongresejo. Versxajne multaj homoj estis kolektantaj sian sxildon por pendigi cirkaux la kolo kun kongresnumero, nomo kaj lando. Homoj jam sidis sur la herbejo, sed ankoraux estis frue kaj oni ankoraux arangxis la budojn ĉirkaux la herbejo, kie oni prezentos informon pri diversaj societoj kaj Esperantaj arangxoj.

Mi ekrigardis ulon portantan t-ĉemizon sur kiu estis kangaruo.



Cxar mi nur konis unu Esperantiston de ne-Tasmania Auxstralio, mi estis tre scivola. Mi do alproksimigxis lin kaj li (ne sciante ke mi estas de Tasmanio) donis al mi brosxuron pri la venonta somerkursaro de Esperato en Hobart. Mi diris, ke mi ne bezonas gxin, sed li ne volis auxdi. Mi ne volis disputi kaj mi babilis iomete kaj foriris.

Kune kun tiu foiro estis la interkona vespero.



La foiro estis sufiĉe interesa, sed ofte sxajnis, ke ĉe la por mi interesaj budoj ili ne havis la tempon por babili, kaj inverse ĉe la por mi neinteresaj. Sed mi kredas, ke por la ordinara Esperantisto la foiro devas esti unu el la pli interesaj ajxoj de la UK.

Oni vidis iomete de la mondo Esperanta, oni vidas, ke en multaj landoj la Esperantistoj agadas, oni havas la okazon babili kun ili kaj ili volas paroli kun vi.

Pri la interkona vespero, efektive mi ne vidis multe da interkonado. Kiel mi jam auxdis, ofte la interkonan vesperon la homoj uzas por trovi jam konatajn amikojn. Mi alparolis kelkajn homojn, kiuj sxajne ankaux estis solaj, sed tiuj estis malmultaj. Nu, kvankam tiu estis por mi la unua UK, kaj mi ne konas Esperantistojn el mia lando, eĉ min alparolis homoj, kiuj al mi estis konataj. Kaj mi povas kompreni, ke kiam ni tiel ferfore babilis, kiel amikoj, kiuj longe ne vidis sin reciproke, ne estus facile por aliulo alproksimigxi nin por interkoni. Do! Tio estas problemo kun la interkona vespero.

La unua tago oni ne pensas pri interkonado, ĉar oni ankoraux ne elbabilis kun la malnovaj geamikoj. Bona ideo estus havi pluan interkonan vesperon alian tagon, je kiu oni vere interkonas kun ne jam konataj Esperantistoj. ĉiuokaze, la homoj
sxatas tiujn vesperojn kaj tio donus pluan okazon al novaj UK-anoj konatigxi kun Esperantistoj, kiu eble estis la ĉefa kialo, pro kiu ili venis al la UK. Estas ja eble, ke en sia vivo tiuj homoj neniam antauxe parolis Esperanton!



Por mi la interkona vespero estis la plej interesa ajxo de la UK. Mi kredas ankaux, ke gxi estis malfermita al ĉiuj. Bonega ideo.



Ke gxi povis okazi ekstere ĉe herbejo, sur kiu la homoj povis ripozi en la suno estis ankaux bonajxo.